Co Sprawia, że ​​Kieliszek Wenecki jest Wyjątkowy? Najlepsze Produkty Wielkich Włoskich Rzemieślników

Historia szkła weneckiego

Początki sztuki szklarskiej  w Wenecji giną w mroku czasu. Wykopaliska archeologiczne ujawniły fragmenty wskazujące na obecność tej działalności już w VII wieku p.n.e., zarówno na wyspie Torcello, jak i na wyspie Murano. Jednak dopiero w XII wieku sztuka szkła Murano pojawiła się jako zorganizowana działalność produkcyjna. W tym czasie działalność koncentrowała się na wyspie Murano, dopóki Republika nie zadekretowała przeniesienia na wyspę wszystkich pieców nadal funkcjonujących w historycznym centrum, ze względów bezpieczeństwa związanych przede wszystkim z niebezpieczeństwem pożaru.Można przypuszczać, że później techniki te zostały udoskonalone w Wenecji bardziej niż w innych częściach Europy dzięki kontaktom handlowym, jakie Wenecjanie mieli z Bliskim Wschodem, a przede wszystkim z krajami o starożytnej tradycji szklarskiej, takimi jak Fenicjanie, Syryjczycy i Egipcjanie.

Obróbka szkła w Wenecji

Szkło weneckie jest sodowe

Techniki obróbki szkła Murano i Wenecji

• Dekoracja emaliowana: jest to obraz ozdobny wykonany z materiału uformowanego z tych samych elementów szklanej ściany, na którą jest nałożony. Z pochodzenia islamskiego i bizantyjskiego, sztuka emaliowania rozwinęła się na Murano w XIII wieku.
• Żyrandole: od średniowiecza do początku XVIII wieku cesendello był najbardziej wyrafinowanym systemem oświetlenia w domach i kościołach: był to podłużny pojemnik, zazwyczaj wiszący, wypełniony wodą i górną warstwą oleju oraz wyposażony w knot. Ważną nowością, sięgającą XVIII wieku, są narodziny zamka, kryształowego żyrandola ze świecznikami z dmuchanymi elementami szklanymi i ozdobionym wielobarwnymi szklanymi kwiatami i wiszącymi elementami: ten żyrandol do dziś zajmuje czołowe miejsce w produkcji.
• Perły szklane: najprostsze są conterie: kulki zaokrąglone lub ostrokrawędziowe, otrzymywane przez cięcie perforowanych rurek ciągniętych w piecu na długość kilkudziesięciu metrów. Zręczność jest zwiększona w tzw. ozdobiony szkłem polichromowanym.
• Szkło dmuchane: wynalazek dmuchania sięga I wieku pne na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego i pozostaje najważniejszym wydarzeniem w całej historii szkła. Szczególnie w Wenecji dmuchanie było preferowaną techniką prac szklarskich na wysokim poziomie. Począwszy od średniowiecza mistrzowie z Murano rozwinęli niezwykłą umiejętność modelowania na gorąco, wymyślając nowe techniki i proponując formy o dużej elegancji i wielkim wyrafinowaniu. Wśród technik najważniejszy jest znak wodny.
• Murrina: starożytna technika, przed dmuchaniem, została odzyskana w XIX wieku po prawie dwóch tysiącach lat bezczynności. Polega na stapianiu na gorąco pieca monochromatycznych tesser lub odcinków polichromowanej szklanej trzciny zgodnie z zaplanowanym projektem, tak aby uzyskać bardzo kolorową szklistą tkaninę.
• Grawerowanie: najlepiej nakładać go na bezbarwny lub lekko zabarwiony kryształ na dwa sposoby: grawerowanie diamentowe i grawerowanie wałkiem.
• Lustra: w minionych stuleciach szklane płyty produkowane ręcznie na Murano (uzyskiwane przez otwieranie dmuchanego cylindra) były przetwarzane w weneckich warsztatach luster. Tradycja została zachowana, a doświadczeni rzemieślnicy luster stosują najbardziej wyrafinowane techniki dekoracyjne, aby dorównać jakością starożytnym artefaktom.
• Rzeźba: z trudnościami technicznymi związanymi z modelowaniem ciężkich mas szkła żarowego borykano się od lat trzydziestych ubiegłego wieku. Dziś rzeźbiarski ruch artystyczny, do którego należą niektórzy z najbardziej cenionych mistrzów Murano, zajmuje fundamentalną pozycję w sferze produkcji Murano.
• Wyroby szklane: od średniowiecza serwis stołowy jest typowym produktem hut szkła Murano. Obecnie najsłynniejsi projektanci współpracują z hutami szkła przy realizacji współczesnych modeli.
• Lampwork: wykonywany jest za pomocą kolorowej szklanej laski zmiękczanej ogniem pochodnią jako półprodukt. Pozwala na wykonanie przedmiotów w dowolnym kształcie.

• Lampy Murano